Interview met Carmen Korn over En de wereld was jong

Waar haalt u uw inspiratie voor uw boeken vandaan?

Uit het dagelijks leven, uit de manier waarop de mensen met wie ik samenleef zich gedragen, maar ook uit het verleden, dus uit mijn eigen ervaringen en herinneringen. Inspiratie kun je overal opdoen.

Dat merk ik ook nu ik het vervolg op En de wereld was jong aan het schrijven ben. Heel vaak gebeurt het dat ik ’s nachts wakker word en aan mijn personages denk: welke keuzes gaan ze maken, wat zal de volgende stap in het verhaal zijn? De volgende ochtend begin ik dan met het opschrijven van die ideeën.

Hebt u een vast ritueel voordat u gaat schrijven?

Ik heb mijn vertrouwde omgeving nodig, zoals mijn bureau, dat van de Zwitserse grootmoeder van mijn man is geweest. En een kopje thee. Soms een beetje jazz, zelfs vroeg in de ochtend.

Hebt u (deels) autobiografische elementen in uw boeken verwerkt? Voorbeelden uit uw eigen familiegeschiedenis?

Ja! Mijn boeken bevatten personages die erg lijken op de vrouwen en mannen in mijn eigen familie . Het personage van Käthe in De nieuwe tijd-trilogie is daar een goed voorbeeld van. Ze lijkt op mijn oudtante Käthe, die net zo opstandig en moedig was als het personage in mijn roman. De echte Käthe was een socialist, geen communist, maar haar problemen met de nazi’s waren vergelijkbaar. En Gerda’s eigenschappen in En de wereld was jong lijken veel op die van mijn moeder. Verder heeft Billa trekjes van mijn oudtante Sophie en citeer ik in het boek kleine familielegenden en -verhalen.

Welke invloed heeft het schrijven van deze verhalen op uw dagelijks (sociale) leven?

Op het hoogtepunt van mijn schrijffase heb ik bijna geen sociaal leven meer. Ik ben blij dat ik niet alleen woon en dat mijn man in de buurt is, anders zou ik heel eenzaam worden. Maar als ik nog in een vroege schrijffase zit, is er wel ruimte voor bezoek van vrienden, van de mensen uit de buurt en van mijn kinderen en mijn kleindochter die in Berlijn en Zwitserland wonen. Ik kijk ernaar uit om ze allemaal weer om me heen te hebben.

Bent u van plan de reeks te vervolgen tot in het heden?

Nee, het boek waar ik aan werk zal het enige vervolg zijn op En de wereld was jong.

Wie is uw favoriete personage uit En de wereld was jong?

Er zijn verschillende personages die heel dicht bij me staan. In Keulen zijn dat Heinrich en Gerda en later Georg Reim, maar ook Ursel en Jef zijn me heel dierbaar . En ik hou van de sprankelende Billa. In Hamburg is het vooral Kurt en zijn kleinzoon Jan, en ik ben dol op June en op Vinton in zijn wanhopige liefde voor Nina. In San Remo vind ik Margarethe en haar zoon Gianni en Pips, de pianist, het leukst. En natuurlijk Jules de Vries, die heel dicht bij onze overleden Nederlandse vriend Jules Defoer staat. Je ziet dat het er een heleboel zijn.

Wat was uw favoriete scène om te schrijven?

Ik heb ook meerdere favoriete scènes. Laat me er een paar uitkiezen: de scène op oudejaarsavond wanneer Nina Vinton voor het eerst ontmoet, wanneer Billa zich in de menigte bevindt en haar aanspoort mee te dansen. Minuten later ontmoet ze Georg Reim en herkent ze hem niet als een aanbidder uit vervlogen tijden. Daarnaast de scènes die de vriendschap tussen Kurt en Vinton beschrijven, en die van Jan en Vinton. O, het is echt lastig hier één antwoord op te geven. Ik heb er nog veel meer, maar sommige van deze scènes komen pas later in het boek voor. Dus ik wil niet te veel verklappen.

Kunt u een tipje van de sluier oplichten over het tweede deel?

We volgen de verdere verhaallijn van Pips die aan het einde van En de wereld was jong wordt geconfronteerd met een duister hoofdstuk uit zijn vroegere leven: een trauma dat zijn hele leven beïnvloedt. Daarnaast probeert Kurt zijn huwelijk met Lilleken te redden, personages zullen verhuizen, we leren Billa beter kennen en we moeten afscheid nemen van een aantal personages, maar verwelkomen ook nieuwe kinderen. Zoals het echte leven ook verloopt dus.